Miasto kości - Cassandra Clare

 

Autor: Cassndra Clare

Tytuł oryginalny: City of Bones

Wydawnictwo: Mag

Data wydania: kwiecień 2007

Piętnastoletnia Clary Fray wiedzie normalne życie. Mieszka wraz ze swoją matką w Nowym Jorku, a jej najlepszym przyjacielem jest przesłodki chłopak o imieniu Simon. Wszystko zmienia się wraz z tym kiedy dziewczyna trafia do klubu nocnego Pandemonium i zaczyna widzieć dziwne rzeczy, których nie dostrzega nikt oprócz niej. Całą sprawę komplikuje tajemnicze zaginięcie jej matki i atak dziwnego stworzenia. Dopiero po pewnym czasie Clary trafia do Instytutu - siedziby Nocnych Łowców, których zajęciem jest walka z demonami. Tam dowiaduje się, że jej dotychczasowe życie było jedynie iluzją, a ona sama nie jest zwykłą nastolatką.

Miałam przyjemność przeczytania tej książki drugi raz. Rzadko powracam do lektur i to mówi samo za siebie, jak bardzo "Miasto Kości" mi się spodobało. Jednak dostrzegłam parę szczegółów, które wcześniej mi nie przeszkadzały, a teraz odrobinę raziły w oczy, przez to moja ocena odrobinę spadła, ale jest to pewnie przede wszystkim skutek tego, że mam za sobą odrobinę więcej książek niż wcześniej i wiem, że niektóre schematy lubią się powtarzać.

Zacznę od głównej bohaterki Clary, która mimo tego, że jest okropnie odważna i robi rzeczy, które nie zawsze są rozsądne, sprawiła na mnie wrażenie niezbyt interesującej, a momentami nawet dziecinnej. Jakby na to nie spojrzeć w końcu miała zaledwie 15 lat.

Jej oddany przyjaciel Simon wydawał mi się na początku typowym, grzecznym chłopcem. Jednak po pewnym czasie okazał się być równie odważny jak jego przyjaciółka. Jego upór i troska o Clary są na prawdę godne podziwu.

Oczywiście muszę wspomnieć o Jace'u. Super przystojnym Nocnym Łowcy, który chyba każdemu zapada w pamięć. Na pewno polubią go wierne fanki Patcha z "Szeptem". Jest bardzo pewny siebie, szczery do bólu, nieprzewidywalny, a przede wszystkim jest doskonałym zabójcą demonów. Pamiętam, że po tym jak pierwszy raz czytałam "Miasto kości" byłam nim wprost zachwycona. Teraz, choć nadal go uwielbiam, fascynacja minęła. To wszystko przez to, że w co drugiej książce pojawiają się "niegrzeczni chłopcy", których powoli mam na prawdę dość.

Jedną z postaci, która wyjątkowo mnie zainteresowała jest Alec. Z tego co pamiętam to właśnie w tej książce pierwszy raz spotkałam się z tym, że jeden z bohaterów jest homoseksualistą. Bardzo mi to pomogło zrozumieć takie osoby, za co jestem niezwykle wdzięczna.

Isabella jest siostrą Aleca, ale wydaje się być jego całkowitym przeciwieństwem. Jej postać jest również bardzo interesująca i zagadkowa. Wydaje się być nie do złamania, ale czy to przypadkiem nie tylko pozory?

Bardzo i to bardzo polubiłam głównych bohaterów. Każdy z nich jest inny, a ich wypowiedzi nie jeden raz wywoływały uśmiech na mojej twarzy.

Świat wykreowany przez autorkę jest niewątpliwie wyjątkowy. Jej styl pisania i to jak bardzo zawiła jest fabuła książki, przynosi mi na myśl J.K Rowling, która tak samo jak ona przedstawiła niesamowity, magiczny świat, który chyba każdy z nas chciałby zobaczyć na własne oczy. Obszerne opisy, których tak bardzo nienawidzę, przy tej książce stały się jedną z moich ulubionych części, a to wszystko przez fenomenalny styl pisania pani Cassandry, który był tak lekki i przyjemny, że nawet gdyby sama fabuła nie była tak interesująca to i tak przeczytałabym tą książkę ze względu na jej kwiecisty język.

Jedyne co bardzo mnie zirytowało, a nadzwyczaj często zdarza się w książkach to to, że bohaterowie zakochują się w przeciągu "paru minut". Jak już zapewne wcześniej wspominałam w recenzjach, dla mnie nie istnieje miłość od pierwszego wejrzenia. Moim zdaniem trzeba powoli poznawać drugą osobę i dopiero wtedy można mówić o jakimś głębszym uczuciu.

Na pewno większość z was ma tą książkę już za sobą, ale tym, którzy jeszcze na nią nie trafili, albo wahają się przed przeczytaniem serdecznie polecam. Może i nie jest to książka przepełniona przesłaniami i głębokimi przemyśleniami, ale świat przedstawiony jest na tyle wyjątkowy, że na prawdę warto poświęcić tych parę chwil na lekturę.

Ogólna ocen: 8/10

Ulubione cytaty:

"-Nie zakochałeś się jeszcze we właściwiej osobie?
-Niestety, moją jedyną miłością pozostaję ja sam.
-Przynajmniej nie martwisz się odrzuceniem, chłopcze.
-Niekoniecznie. Od czasu do czasu się odtrącam, żeby było ciekawiej."

"Kochać to niszczyć, a być kochanym, to zostać zniszczonym"

"– Tamte dziewczyny po drugiej stronie wagonu gapią się na ciebie.
Jace przybrał dość zadowoloną minę.
– Oczywiście, że tak. Jestem oszałamiająco atrakcyjny.
– Nie słyszałeś, że skromność to atrakcyjna cecha?
– Tylko u brzydkich ludzi. Potulni może kiedyś odziedziczą Ziemię, ale w tej chwili należy ona do zarozumiałych, takich jak ja."

"W tym momencie drzwi się otworzyły, a Jocelyn wydała cichy okrzyk.
– Jezu!
– To tylko ja – odezwał się Simon. – Choć już mi mówiono, że podobieństwo jest uderzające"

"-W przyszłości, Clarisso, może byłoby rozsądnie wspomnieć, że masz już mężczyznę w swoim łóżku, żeby uniknąć takich niezręcznych sytuacji - powiedział.
-Zaprosiłaś go do łóżka? - spytał Simon, wstrząśnięty.
-Śmieszne, co? - rzucił Jace - Przecież wszyscy byśmy się nie zmieścili.
-Nie zapraszałam go do łóżka - warknęła Clary. - Po prostu się całowaliśmy.
-Tylko całowaliśmy? - Ton Jace'a był pełen udawanej urazy. - Tak szybko zapomniałaś o naszej miłości?
-Jace...
Urwała, dostrzegłszy złośliwy błysk w jego oczach. Nagle poczuła ciężar na żołądku.
-Simon, jest już późno - powiedziała ze znużeniem. - Przykro mi, że cię obudziliśmy.
-Mnie również. - Wkroczył dumnie do sypialni i zatrzasnął za sobą drzwi"

"Jace?
– Tak?
– Skąd wiedziałeś, że mam w sobie krew Nocnych Łowców? Po czym poznałeś? (...)
– Zgadywałem – odparł Jace, zamykając za nimi drzwi. – Uznałem, że to najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie.
– Zgadywałeś? Musiałeś być dość pewien, zważywszy na to, że mogłeś mnie zabić.(...)
– Byłem pewny na dziewięćdziesiąt procent.
– Rozumiem.
Ton jej głosu sprawił, że Jace obrócił się i na nią spojrzał. Spoliczkowany, aż się zachwiał. Złapał się za twarz, bardziej z zaskoczenia niż z bólu.
– Za co to było, do diabła?
– Za pozostałe dziesięć procent – powiedziała Clary"

 

Zobacz również: