Black Ice - Becca Fitzpatric

Autor: Becca Fitzpatrick

Tytuł oryginalny: Black Ice

Wydawnictwo: Otwarte

Data wydania: 5 listopada 2014

Po długich przygotowaniach Britt w końcu wyrusza na wymarzoną wyprawę w góry. Niestety już na samym początku spotykają ją komplikacje, przez które musi razem z przyjaciółką poszukać chwilowego schronienia. Szybko odnajdują domek, w którym znajduje się dwóch mężczyzn skorych do pomocy. Dopiero później okazuje się, że nie są tak bezinteresowni jak wcześniej się wydawali. Biorą dziewczyny jako zakładniczki oraz żądają, aby wyprowadziły ich z gór. Britt musi wykazać się niesamowitym sprytem, aby przetrwać i dodatkowo uratować życie przyjaciółki.

Tak na prawdę to, że przeczytałam tą książkę jest prawdziwym cudem. Znalazłam parę negatywnych opinii co bardzo mnie do niej zniechęciło. Poza tym choć "Szeptem" bardzo mi się podobało to zawiodłam się na kolejnych częściach, a styl pisania autorki bardzo mnie irytował. Na szczęście mimo tak wielu przeciwności losu jednak zdecydowałam się po nią sięgnąć.

Już od jakiegoś czasu natrafiałam na książki, których czytanie nie dawało mi wielkiej radości. Były ciekawe, ale nie miałby tego czegoś w sobie, że nie mogłam się od nich oderwać, a po zakończeniu lektury nie mogłam uwierzyć, że ktoś mógł coś takiego napisać. Na szczęście natrafiłam na Black Ice.

Podświadomie pragnęłam w końcu przeczytać coś co diametralnie różni się od książek, które zwykle czytam. Black Ice jest właśnie taką miłą odskocznią. Świat, który wykreowała pani Fitzpatrick choć do najprzyjemniejszych nie należał, to bez wątpienia przypadł mi do gustu. Mimo wręcz ogromnych opisów, które tak bardzo denerwowały mnie również w serii Szeptem udało mi się bez reszty wciągnąć w losy bohaterów.

Britt na początku książki jest okropnie irytująca. Cały czas wspomina swojego byłego chłopaka i ma nadzieje na to, że znów będą razem. Po pewnym czasie staje się to wręcz nie do wytrzymania, ale wtedy akcja przyśpiesza i dziewczyna się zmienia. Wbrew pozorom jest na prawdę bystra i inteligentna. W dodatku staje się bardziej samodzielna. Przestaje czekać na to, aż jej brat czy też ojciec przybiegnie do niej z pomocą. 

Jedną z największych zagadek "Black Ice" okazała się dla mnie przyjaźń Britt z Korbie. Choć znały się od dziecka i były niemal nierozłączne to raczej nie nazwałabym tego przyjaźnią. Korbie starała się cały czas rywalizować z dziewczyną, w dodatku wytykała jej wszystkie błędy i nie chodzi tutaj o przekomarzanie się.  Nie poczułam do niej ani odrobiny sympatii. 

Akcja tej książki nie ubłagalnie pędzi do przodu, a najlepsze jest to, że przy zakończeniu wszystko okazało się być całkowicie odwrotne niż wcześniej się spodziewałam. Za co należą się ogromne brawa dla autorki, bo na pewno nie łatwo jest wymyślić coś tak zawiłego co w dodatku ma "ręce i nogi".

Ta książka nauczyła mnie dwóch rzeczy, a mianowicie:

1. Zawsze powinniśmy liczyć tylko na siebie, ponieważ w życiu mogą spotkać nas takie sytuacje, w których nie będzie możliwości, aby wezwać pomocy i będziemy zdani tylko i wyłącznie na siebie. Samodzielność jest czymś niezbędnym.

2. Tak na prawdę nie znamy nikogo w stu procentach. Każdy ma swoje sekrety i wstydliwą przeszłość, którą może nigdy się z nami nie podzielić, dlatego nie możemy twierdzić, że bliska nam osoba nie jest w stanie czegoś zrobić. 

"Black Ice" bardzo i to bardzo mi się podobało. Przeczytałam ją zaledwie w dwa dni. Jest pełna niespodziewanych zwrotów akcji i tajemnic.Wszystkim serdecznie polecam.

Ogólna Ocena: 9/10

Ulubione cytaty:

- Przejechałam całą tę drogę po to, by cię odnaleźć - odparłam, a do oczu napłynęły mi łzy. - Tamte cztery dni to było dla mnie za mało. Chciałam pobyć z tobą właśnie tak jak teraz. Posiedzieć w restauracji w ciepłą, spokojną noc. Pospacerować po plaży i pogadać o jakichś głupotach.
- Mam świetny pomysł. Chodźmy pospacerować po plaży i pogadać o głupotach.
- Czytasz mi w myślach - zachichotałam.
- Widzisz? Jestem chodzącą doskonałością. Nie musisz mi nawet mówić, czego chcesz. - Jude postukał się palcem w głowę. - Jestem męską wróżką. Jedną na milion. To co najmniej drugoligowa supermoc.
- Przestań. Przez ciebie zaraz naparskam do drinka.
- Już to przewidziałem. -Jude znowu postukał się po głowie.
- To najlepszy wieczór w moim życiu - westchnęłam radośnie. - Dziękuję ci.
- Przeze mnie naparskałaś sobie do drinka i twierdzisz, że to najlepszy wieczór w twoim życiu. Dość łatwo cię zadowolić.

"Niech cię piekło pochłonie!
- Wybacz kochanie, ale już w nim jesteśmy."

"- Każdy musi mieć jakieś sekrety - oznajmił. - Dzięki nim jesteśmy podatni na ciosy"

"Byliśmy ż y w i. I to bardziej niż kiedykolwiek, choć w obliczu śmierci."